"Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.
Ben Alper
Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin
büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek
geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir
yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline
geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu.
Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey
artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre
annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya
çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe
yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis
minübüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi
yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik.
İnsanı kendinden utandırıyorlardı."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder