yirmibeş

Beynimin akıp gittiği, mikrop dolu bir pazartesiden merhaba.

Trafiği ayrı dert, sendromu ayrı dert olduğu yetmiyormuş gibi bir de hasta olduğum bir pazartesi yaşıyorum. Yine. Az önce pazartesi yazacakken yanlışlıkla bazartesi yazdım ve aklıma “Artiz ne arar la bazarda?” diyen amca geldi. Hemen ardından da çocukla sucuğu karıştıran adam. Gözlerimden alevler fışkırıyor. Ateşim var. Kendimi bir alev topu gibi hissediyorum. Yarın yine erkenden uyanıp yollara düşmek sucks. 

İnsanlar ne kadar kolay gelecek planları yapıyor. Ben maksimum 3 saat sonrasını planlayabiliyorum. Üşendiğimden mi çekindiğimden mi bilinmez. Ama geleceği planlamak yerine geçmişi planlayıp bazı şeyleri değiştirebilmek için böbreklerimi verebilirdim. Şaka tabii ki. Beynimin sinüslerime doğru ilerleyip bir kutu mendille haşır neşir olmasına verin. Yine de geçmişte bir iki şeyi değiştirebilsek ne iyi olurdu.