22 Mart 2016 Salı

ellisekiz

Burayı ilk açtığımda çok zayıf hissettiğim bir dönemde içimi dökmüştüm. Bütün ümitsizliğimi, kırgınlığımı, kızgınlığımı, mutsuzluğumu, karamsarlığımı. Sonra birgün, bunların büyük bir kısmını aştığımı düşünerek baştan sona herşeyi sildim. O zayıf dönemin üstüne koca bir perde çekebileceğimi düşünerek yeni ve daha güzel şeylerden bahsetmek istedim. Adını değiştirmedim ki inadına o zamanları ve katettiğim aşamaları hatırlayıp en ufak bir güçsüzlük hissettiğimde tekrar ayağa kalkabileyim. Ama yapamıyorum. Bir süredir yapamıyorum ve artık bunu kendime itiraf etmeye karar verdim. Evet hayat devam ediyor. Ama ben ona yetişmek, eşlik etmek istemiyorum. Tekrar perdelerimi çektim. Bu kez odamın perdelerini. Normalde neredeyse pencerenin yarısından içeri sızan aydınlık odama sızmasın diye iki tarafından sıkı sıkı tutturdum. Ne kadar sürecek bilmiyorum. Ama bir süreliğine o en başta bahsettiğim yorgan altı cenin pozisyonuma geçeceğim. Yeniden doğayım ve bütün perdelerimi yeniden açabileyim diye.