25 Ocak 2015 Pazar

otuzüç

Merhaba.

Ben yine uçağa bindim. Uçmak bence dünyanın en güzel hislerinden biri olabilir. Ciddili. Pencere kenarı koltuğa oturmadan uçmanın tam bir şanssızlık olduğuna hala şüphem yok. Çünkü acı bir şekilde tecrübe etmiş bulundum bu kez. :(

Bana yine kararlar, yine yol ayrımları çocuklar..... İzmir'de işe kabul aldım. Ama ne bok yiycem bilmiyorum. Belki de artık şu memur refleksimi bir kenara bırakıp ufak çaplı çılgınlıklar yapma zamanım gelmiştir. Hı? Olabilir mi dersiniz? Ben kararsızlıktan ölmeden birileri üç-beş kopyamı yapsın da her bir muhtemel hayatı deneyeyim. Sonra da beğenmediklerimi çöpe atarız. Olmaz mı? Bence çok güzel fikir.

Sıradaki şarkı gitmek isteyip de gidemediğimiz konserler için gelsin.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder